Waar waren we gebleven?
Jazz was nooit zo aantrekkelijk voor me geweest, tot die ene zomerswarme zaterdagnacht. Ik zat op mijn snikhete zolderkamer, ventilator aan, ramen wijd open, whiskey bij de hand... toen de telefoon ging (dat kon in die tijd nog). De inhoud van het (ongetwijfeld urenlange) vriendengesprek is me niet bijgebleven, maar de muziek op de achtergrond wèl:
Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier
Op dat moment viel de jazz even rond als vierkant op zijn plaats. En de rijke bezetting (Davis, Coltrane, Adderley, Evans, Chambers, Cobb) vormde een perfect uitgangspunt om verder te zoeken. Favorieten werden, naast Davis, Adderley en Coltrane, Hank Mobley, Jackie McLean, Art Blakey, Tina Brooks, Clifford Jordan, Charlie Parker, Ike Quebec, Lee Morgan, Sonny Clarke, Harold Land, Wayne Shorter, Kenny Dorham, Eric Dolphy en Clifford Brown... om er eens een paar te noemen.
De afdeling Klassiek begon met Satie (uiteraard door Aldo Ciccolini) en de prachtige Piano Trios Élégiaques van Rachmaninov - tevens mijn eerste echte cd.
Over klassiek in een later stadium meer. Eerst nog even de zogeheten "Wereldmuziek". Wie heeft die term ooit bedacht en waarom? Toch maar eens opgezocht. Volgens Wikipedia is het muziek die is "terug te leiden tot een bepaalde bevolkingsgroep of land (...) zonder muzieknotatie". Huhhh? Maar waarom zou de prachtige Blind Willie McTell daar dan niet onder vallen...
en het al even prachtige Orchestra Baobab uit Senegal wel?
Dus ik praat liever over muziek uit Cuba, Andorra, Mali, Senegal, Nigeria, Portugal, Spanje, Brazilië, etc. En die muziek is in Huize Willem B. Zelluf rijkelijk vertegenwoordigd. Nou ja, Andorra...
Morgen het vierde en laatste deel: De Ziel en Zaligheid van een collectie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten